Bidden in de raadszaal

Eerder heb ik wel eens geschreven over het bidden in de raadszaal van de gemeente Bunschoten. Diegenen die mij goed kennen weten dat ik niet echt gecharmeerd ben van het openen van de vergadering door middel van het voorlezen van een tekst door de voorzitter. Dit begin vindt plaats voordat de eigenlijke raadsvergadering met vaststelling agenda en afhandeling van zakelijke dossiers begint. De voorzitter vraagt altijd vriendelijk hiervoor te gaan staan. De raadsleden doen dit altijd trouw, maar ook het publiek, pers en anderen staan en masse op als eerbied en respect voor dit ceremonieel. Of er echt ook door een ieder intensief wordt meegebeden is een persoonlijke zaak. Mezelf betrap ik mij tijdens deze ogenblikken er wel eens op dat mijn gedachten niet altijd op een zo een geestelijk niveau zijn als mijn wijkpredikant zou willen. Mocht dit gebed uit het hoofd gedaan worden dan zou dat mijn concentratie richting mijn Schepper ten goede komen. Hoe het ook zij, dit is al jaren de gewoonte in onze gemeenteraad. Tijdens de vergadering worden standpunten verwoord en is er volop ruimte om elkaar met argumenten om de oren te slaan. Ja en in het politieke spel wordt er ook op de man gespeeld. Hierbij is het uitgangspunt respect voor de ander, maar de gekozen woorden, al of niet gecomponeerd met emotie, komen niet altijd overeen met het christelijke richtsnoer van bijvoorbeeld de catechismus, waar staat dat men de ander uitnemender moet achten dan zichzelf. Nadat de hamer is gevallen en de leden der raad tegen menig artikel van Gods wet hebben gezondigd via het gif van hun tong is er dan nog tijd voor een christelijke afsluiting met dankgebed. Ook dit fenomeen is al vele decennia gemeengoed in Bunschoten. Dit gebed is meestal een eigen productie al of niet voorgelezen van papier. Het luisteren aan het einde gaat mij beter af dan bij het begingebed. Een ieder doet dit op de eigen wijze en inhoudelijk is het ook interessant. Met een zinsnede heb ik immer moeite en dat is dat Gods Zegen wordt gevraagd over de genomen besluiten. Je zult als raadslid met heel je ziel en zaligheid maar zojuist ergens tegen hebben gestemd en dan wordt hierna het gebed misbruikt om ook nog eens de Zegen van de Almachtige voor dit in jou ogen slechte besluit te vragen. Hoogst ongepast vind ik dit. Maar wellicht is het een kwestie van smaak. Naast deze vieze smaak is het ook opmerkelijk dat men zo kort nadat men elkaar de oren gewassen heeft ook nog wel eens hoort dat alles in alle rust en goede harmonie is verlopen. Zieken en andere persoonlijke beslommeringen worden ook bij de Troon gelegd en er is alle ruimte om de schuld en zonden bij Hem neer te leggen. Laten we even helder maken dat ik dit een goede zaak vind, maar of de raadszaal zo direct na een felle discussie hier nu de meest geschikte plaats is vraag ik me wel eens af. Hoewel het een goede gewoonte is mag deze gerust eens tegen het licht worden gehouden. Zo vond er de laatste raadsvergadering een principiële gedachtenwisseling plaats over het verzoek van de VVD fractie om de raadsvergadering op een andere wijze dan het dankgebed af te mogen sluiten. Hiervoor was een korte wijziging in het reglement van orde nodig. Enige verkennende gesprekken hadden in het voortraject in het presidium plaatsgevonden, maar de race moest gelopen worden in de raadszaal. Op zich goed om als fractie hierover je zegje te kunnen doen. Als fractie van de SVP had ik in het presidium al aangegeven dat ik de wens van de VVD bij monde van de sympathieke Wiebe de Boer zou honoreren. Ik ken mijn fractie goed en ook de burgerleden vonden dit goed. We zaten met het CDA op een vaste lijn waarin de tolerantie richting andersdenkenden het hoofdargument zou zijn tijdens de komende raadsvergadering. Anders verging het de andere grote partijen. Hoewel de beide fractievoorzitters van CAP en CU in het presidium nog heel stoer richting de VVD JA tegen het verzoek van Wiebe de Boer hadden gezegd, bleek in de raad dat zij met hun complete fracties ineens tegen gingen stemmen. Een pittige woordenwisseling vond plaats, hetgeen allesbehalve een voorbeeld was van met respect elkaar bejegenen. Zelf had ik ingebracht dat wij als raad niet de wil van een christelijke meerderheid moesten opleggen aan een minderheid. Hier hoorde dus zeker het geven van alle ruimte voor de Boer bij, die als gekozen volksvertegenwoordiger en als afspiegeling van het seculiere deel van de bevolking net zoveel recht als een ieder zou moeten je hebben om de vergadering te besluiten op een wijze die hoort bij de identiteit van zijn achterban en zijn eigen mens zijn. In de zaal kwam het argument van het neerleggen bij een democratisch genomen besluit ook naar voren. Dit is mijns inziens hier absoluut niet van toepassing omdat dit agendapunt niet een zakelijk dossier betrof maar alles van doen had met de identiteit van het raadslid en de reikwijdte van de tolerante christelijke meerderheid. Overigens moet een raadslid naast het verkrijgen van de ruimte om op een eigen wijze af te sluiten ook de vrijheid hebben om een sluiting niet bij te willen wonen. Ik gaf hierbij het theoretische voorbeeld van een moslim die zijn matje zou kunnen pakken en richting Mekka op zijn knietjes zou gaan. Van dit soort afgoderij hoef ik van mijn kiezers geen getuige te zijn. Begrijpelijk was dat de Boer na de voor hem negatieve stemming met zijn partijgenoten, inclusief christenen, het even niet kon opbrengen om het komende dankgebed aan te horen. Ook ik stond weer met kromme tenen toen toch weer gebeden werd om een zegen over de besluiten. Enfin genoeg stof tot nadenken en hoog tijd de handen in eigen boezem te steken. Duidelijk was dat de gulden regel, die ook in de islam niet van toepassing is, "Behandel een ander zoals jezelf ook behandeld wilt worden" met voeten werd getreden. Impliciet had de raad deze avond de andersdenkenden van de VVD letterlijk de raadszaal uitgejaagd, terwijl zij anders netjes getuige zijn van de woorden richting Diegene die dit alles waarschijnlijk niet zonder hoofdschudding kon aanschouwen.