Een tweetal stukjes zal ik wijden aan de lokale krant de Bunschoter. In het eerste artikel zal ik ingaan op een beschouwing van hoofdredacteur Abram Muijs en in het tweede stukje zullen een aantal algemene zaken aan de orde komen met enkele conclusies en afscheidswoorden.
Hoofdredacteur Abram Muijs vond het onlangs hoog tijd om een hele column aan mijn persoonlijke schrijfstijl te wijden en dat in een tijd waarin sommige burgers roepen om mij geen podium meer te geven. Nogal cynisch en lachwekkend. Overigens heb ik zelf nooit om enig podium in de lokale krant gevraagd. Met betrekking tot de uitspraken van Wilders vroeg de redactie om mijn mening en dan ben ik bereid om die mening netjes te geven. Ik had graag met Muijs even over zijn stukje willen spreken bij de opnames van Praatje Politiek, maar helaas was hij daar niet, terwijl hij daar wel min of meer door Maarten van der Molen werd verwacht om over de uitslag van de verkiezingen te spreken. Met Nicolai en Heinen zat Abram wel aan tafel. Met alle liefde en geduld zal ik dan ook maar een weblog artikel wijden aan zijn commentaar op mij. Ik zal wat selecteren en de vinger leggen bij enkele hoofdlijnen, in een tweede artikel zal ik een paar aanvullende kanttekeningen maken over mijn bevindingen met het geesteskind van Abram de lokale krant de Bunschoter.
Muijs spreekt van het vervullen van een slachtofferrol bij mij en Geert Wilders. Het zijn dezelfde woorden als Pechtold gebruikte toen de sluwe D66’er wilde debatteren in de Kamer over de PVV perikelen. Hier is meteen al wat merkwaardigs aan de hand. Aan de ene kant vervul ik als raadslid een volksvertegenwoordigende en kaderstellende rol. Maar aan de andere kant zit ik bij een partij waarbij je jezelf mag zijn en heb ik al vele jaren een eigen weblog waarin ik mijn ervaringen beschrijf op een eigen karakteristieke manier. In de beeldvorming heeft de redactie dus eigenlijk aan de ene kant te maken met Koops in de hoedanigheid als raadslid en daarnaast met Koops als mens en opiniemaker en schrijver van soms scherpe stukjes. Voor de geïnteresseerde lezer is er maar één en dezelfde persoon zichtbaar, die al ruim tien jaar op een stabiele manier politiek bedrijft en die daar op een transparante en zeker ook genuanceerde manier over rapporteert. Voor de oppervlakkige lezer kan het beeld ontstaan, dat door Muijs wordt neergezet als iemand die nogal eens grote woorden gebruikt en zich op een ongenuanceerde wijze uitdrukt. Een karikatuur is dan zo maar geboren.
Niet vergeten mag worden dat de redactie ZELF vaak mij om een reactie heeft gevraagd als er 'schokkend' nieuws over de PVV was. Vaak was ik daartoe als openlijk PVV sympathisant bereid, echter wel als privé persoon. In mijn rol als SVP raadslid hoef ik namelijk over geen enkele PVV gebeurtenis een standpunt in te nemen. Het feit dat ik grote woorden gebruik komt eerder voort uit het ontdekken van de onwaarheden bij Wilders' politieke tegenstanders dan dat ik zo nodig de behoefte heb om de PVV qua standpunten te verdedigen. Na enige verdiepingen is het smerige spel namelijk te zien. Velen willen dit niet zien en kiezen voor de politiek correcte en gemakkelijke weg om Wilders' politieke tegenstanders, journalisten en zelfs predikanten na te papegaaien.
De geleerde theoloog doctor Arnold Huijgen heb ik gevraagd om de leugens van de landelijke CU-top, in een opinieartikel geplaatst in het Nederlands Dagblad van 22 maart (zie artikel van 26 maart), eens te toetsen aan Jesaja 5:20, maar tot dusverre bleef het stil. Ook de heer Segers geeft niet thuis en mijn schrijfrechten op de CU Facebook pagina zijn me inmiddels ontnomen. Ik kan niet anders dan tot de conclusie komen, dat men inhoudelijk niet meer wil discussiëren, nadat ik hun onwaarheden heb blootgelegd.
En verschuilen kan men zich nu door te stellen niet in discussie te gaan met iemand die onfatsoenlijke kwalificaties als 'smerig stukje', 'leugens' en andere grote woorden gebruikt.
Ik ben inderdaad ‘slachtoffer’ geworden op een aantal terreinen van het leven, maar dat valt nu even buiten de orde. Voor wat betreft de discussie over de uitspraken van Wilders vervul ik meer de rol van opiniemaker en dan van een opinie die wat afwijkt van de meeste politici, journalisten, predikanten en vele burgers.
Die opinie heb ik in een tweetal stukjes gegeven en vooral in mijn reactie op de landelijke CU heb ik die mening vergezeld laten gaan met enkele woorden met emotionele lading. Na het ontmaskeren van de leugens van vooraanstaande politici, die door predikanten en hun vele trouwe volgers onnadenkend worden overgenomen lijken enkele kwalificaties ongenuanceerd als je deze uit een langer betoog selecteert en dus uit de hele context plaats. Dit is nu wat Muijs doet in zijn column over mij en daarom heb ik hem in Praatje Politiek gevraagd mijn complete verhaal over de onwaarheden van de CU top in De Bunschoter te plaatsen. Het Nederlands Dagblad heeft mijn stuk al geweigerd, de CU Facebook is voor mij geblokkeerd en zoals verwacht heeft de redactie van De Bunschoter dit stuk ook niet geheel geplaatst tot nu toe. Je kunt je inmiddels werkelijk gaan afvragen of de redactie nog wel de eerlijke objectieve regels van de journalistiek gebruikt. Er is ook nog zo iets als hoor en wederhoor. Ondertussen is de tijd rijp om wat afstand te nemen van de lokale pers. Hoogst merkwaardig en wereldvreemd is Muijs’ opmerking dat een christen eigenlijk niet op de PVV mag stemmen. Ik waardeer de oproep van hem om meer nuance te gebruiken, tegelijk vraag ik hem dan om zijn eigen personeel als Johan Vedder eens kritisch te beoordelen met betrekking tot genuanceerdheid, compleetheid en objectiviteit. Vedder wordt betaald met abonnementsgeld en ik ben slechts een marionet voor de pers die af en toe mag komen opdraven voor wat krantvulling…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten