Vluchtelingen en barmhartigheid

Deze week werd ik benaderd door een journalist van het Reformatorisch Dagblad, de minst slechte krant van Nederland, met de volgende vragen. Uiteraard zijn dit vragen die actueel zijn en die mij wel bezighouden.
1) Moet Nederland uit oogpunt van christelijke barmhartigheid de grenzen meer openstellen om vluchtelingen op te vangen, of zijn er redenen om als overheid een terughoudend beleid te voeren?
2) Doet u persoonlijk iets om vluchtelingen te helpen?
Hier mijn antwoorden die ik opgestuurd heb naar de journalist
1) De toestroom van vluchtelingen bestaande uit een hoog percentage moslimmannen naar het Westen zou door de overheid gestopt moeten worden om de volgende redenen.
- Culturen en religies laten zich niet mengen, in dit geval is een opkomende brutale islam bezig meer heerschappij in Europa te krijgen. De normen en waarden die moslims mee nemen naar Europa staan haaks op die van het Westen.
- De meeste politici hebben geen goed zicht op de ware aard en intentie van het Mohammedanisme. De politieke correctheid zal op lange termijn dan ook de ondergang van Europa betekenen. Overheden hebben ondertussen de omstandigheden zo gecreëerd dat vluchtelingen voorrang krijgen bij huisvesting en uitkeringen. Dit geeft spanningen bij de autochtone bevolking. Als we als christenen Romeinen 13 serieus willen nemen, dan is het toch de taak van de overheid om te zorgen voor veiligheid voor haar burgers? Nu, hoe kan die overheid dat garanderen als zelfs Arabische landen geen ‘vluchtelingen’ willen opnemen, omdat ze het risico op terrorisme te groot vinden.
- Vluchtelingen moeten in eerste instantie worden opgenomen door de landen in de regio. Landen als Saoedi Arabië en Koeweit etc. ontlopen hun verantwoordelijkheid.
- Vanuit christelijke barmhartigheid is het nodig om de eigen burgers te beschermen tegen een cultuur waar de positie van de vrouw en individuele vrijheden onder druk staan.
- Dat burgers in hun eigen land moeten blijven ligt in lijn met de strekking van de geschiedenis van de Toren van Babel uit het OT. Ieder land zijn eigen volk, cultuur en taal.
- Aangezien de islam in zijn meest zuivere vorm van IS al eeuwenlang dood en verderf zaait moeten Europese overheden niet samenzweren met de vijand.
Een overheid moet dus zeker terughoudend zijn, nog beter zou zijn actief, met het onmiddellijk sluiten van de grenzen. In ieder geval moet de controle streng zijn. Voor islamitische gelukszoekers die hier bijvoorbeeld de sharia (islamitische wetgeving) willen invoeren zou hier geen toegang moeten zijn. Als we zo door gaan met het openhouden van de deur, is het slechts een kwestie van tijd en dan zullen we ook in NL ‘vluchtelingen’ zien wapperen met de IS-banier zoals we dat afgelopen weekend in Duitsland hebben gezien. Van christenen zou je verwachten dat ze iets verder keken dan de oppervlakte. Zij zouden moeten begrijpen dat een dergelijke migratie van vooral jonge moslimmannen niet los gezien kan worden van de ideologie van deze mannen. Nu is dat in dit geval de islam. De islam kent het concept van hijdrah, dat wil zeggen door verhuizing naar een ongelovig gebied, een gebied verder islamiseren. Dit is geen bangmakerij, maar nuchter kijken naar wat er feitelijk gebeurt.
2) Ik zal iemand brood, kleding en onderdak geven als deze op mijn pad komt, maar daarna hem terugsturen naar het land van herkomst en als dat echt niet kan hem vertellen dat de Joods-Christelijke humanistische normen en waarden hier gelden en goed zijn tot heil van de mens. Er is een verschil tussen mededogen hebben en medelijden hebben. Mededogen is handelen vanuit liefde met wijsheid. Medelijden is handelen zonder wijsheid, een emotionele reactie vanuit sentimentaliteit. Een kenmerk van mededogen is dat het op lange termijn goed is voor iedereen. Als we kijken naar het toelaten van vluchtelingen en dan op lange termijn, is het niet goed voor iedereen. Op korte termijn geeft het misschien een gevoel van trots dat we zo open zijn, hoe meer we ze helpen hoe beter. Als we kritisch onderzoeken naar hun cultuur waarin ze leven, hun geloofsovertuigingen en hoe ze kijken naar de wereld, zien we verschillen; die op lange termijn geen baat hebben voor onze cultuur en maatschappij. Wat de vluchtelingen echt zou helpen, is ze in de regio's omheen laten opvangen en ze leren zelfstandig te worden. Daar mensen naartoe sturen en ze helpen is een goede oplossing voor hen en voor ons allemaal. Dit is mededogen, ze als gelijk zien. En geen medelijden, want we vertrouwen dat ze zelf kunnen groeien en daardoor niet afhankelijk zijn van medelijden van andere wereldbewoners. Ik ben persoonlijk niet actief in het vluchtelingenwerk en ben niet voornemens een vluchteling voor langere tijd in huis te nemen. Ieder huis heeft zijn eigen kruis!

Persoonlijk afscheid van de Bunschoter

In de afgelopen jaren dat ik met veel plezier raadslid mocht wezen is de relatie met de lokale krant altijd redelijk goed geweest. Na het publiceren van een aantal artikelen op mijn weblog waarin ik uitgebreid commentaar gaf op eenzijdige opinies van een paar specifieke journalisten en het algemene politieke redactionele beleid en ik mijn abonnement op de vrijdagkrant had opgezegd ontstond er een soort haat-liefde verhouding. Ik had het idee dat het feit dat ik de redactie had ontmaskerd als amateuristische stokers en mijn bedanken als lid mij niet in dank werd afgenomen. Een krant kan je als politicus met betreffende politieke partij maken en breken. Een redactie heeft invloed en kan met het subjectief publiceren veel in de neerwaartse spiraal doen belanden. Ik nam dus een besluit om niet meer elke vrijdagmiddag geconfronteerd te worden met de obsessieve vraag; ‘Wat staat er nu weer over je in de krant?’. Aan de andere kant was het ook altijd fijn als er aankondigingen of andere persberichten in de krant konden worden gezet. Inmiddels is na de publicatie van het smerige artikel in de krant van afgelopen vrijdag een grens gepasseerd en is bij mij de lust om nog maar enige bemoeienis te hebben met de krant en haar redactieleden weggevloeid. Uitgezonderd natuurlijk de sympathieke Bart Boeve met zijn schrijfsels over sport. Was het tot nu toe zo dat ik de vrijdagkrant later van mijn moeder onder ogen kreeg, nu heb ik het besluit genomen om ook dat niet meer te laten gebeuren. Lieve moeder, je mag die maandag-  en vrijdagkrant gewoon in de blauwe kliko gooien als je het lokale vodje uit hebt. In mijn leven is het namelijk zo dat ik op een gegeven moment die dingen wil doen die mij vreugde geven en waaruit ik positieve energie wil halen. Het lezen van de Bunschoter en het contact met listige journalisten hoort hier helaas niet meer bij zo ben ik nu tot het inzicht gekomen. De redactie hoeft van mij geen reacties meer te vragen over politieke zaken na een vergadering. De redactie hoeft aan mij niet meer teksten van algemene beschouwingen te vragen vooraf aan een vergadering. Ik zou de redactie willen verzoeken mij niet meer lastig te vallen (dus Jan, niet meer bellen of mailen) en mij gewoon mij werk te laten doen als gekozen volksvertegenwoordiger. De SVP en ikzelf hebben ondertussen hun eigen PERS bestaande uit een uitgebreide website www.svpbunschoten.nl, sociale media en mijn weblog www.pfkoops.blogspot.nl waarop de meeste uitgesproken teksten ter verantwoording aan de kiezer staan. Berichten over het reilen en zeilen en andere activiteiten van de SVP zullen hierop verschijnen voor diegenen die hierin geïnteresseerd zijn. De relatie met de lokale omroepen blijft natuurlijk ongewijzigd. Tijdens uitzendingen met Maarten van de Molen en Hille de Graaf resteert er positieve energie. Deze lieden doen niet aan stemmingmakerij en waken voor impliciete karaktermoord, zij houden niet van stoken en laten politici in hun waarde. Zij maken werk van de gulden regel; ‘Behandel een ander zoals je zelf ook behandelt wilt worden’. Met pijn in mijn hart neem ik dit besluit maar wel ter bescherming van mijzelf. Ik ben een zondig mens, wil uitgaan van de naastenliefde en heb een hoog rechtvaardigheidsgevoel. Maar de ervaringen met de lokale krant zijn op dit moment op een dergelijk niveau dat er geen doorslaggevende positieve elementen meer te benoemen zijn. Er resteert voor mij dan niets dan om persoonlijk afscheid te nemen. Dit afscheid staat los van mijn lieve burgerleden die omgeven zijn met alle vrijheid met betrekking tot spreken en handelen. Ik wens de redactie van de Bunschoter het beste voor de toekomst en dat zij in de praktijk brengen wat zij met vrome praatjes op pagina twee elke week theoretisch verkondigen…