Naturist onbegrepen en uitgespuugd

In het leven vertonen mensen goede en slechte deugden. Of iets goed of slecht is kan worden getoetst aan wet- en regelgeving. Ook spreken levensbeschouwing, geloof, normen en waarden een zegje mee bij onze gedragingen en onze manier van leven. Een samenleving heeft nu eenmaal regels nodig anders raken we op drift. Voor christenen geven de Tien Geboden een extra dimensie om als navolgers van Jezus goede werken te doen en om zich te ontwikkelen tot geestelijk mooie mensen met een goedaardig karakter. Zo worden onder andere het boodschappen doen voor zieke bejaarden, het collecteren voor goede doelen en het vrijwilligerswerk in een hospice als goede dingen beschouwd. Daarentegen staan roofmoord,verkrachting en pedoseksueel gedrag als zeer afkeurenswaardig te boek. Het is niet moeilijk om beide lijstjes langer te maken, het leven kent vele schoonheden maar ook zijn schaduwzijden. Naast deze heldere zaken zijn er terreinen van het dagelijkse leven waarover de meningen verschillen. Wat te denken van orgaandonatie, homeopathie, roken, softdrugs, zwartwerken, roddelen, seks voor het huwelijk etc. En dan zijn er ook nog lieden die ruziën over een Bijbelvertaling, liedboek, kerkelijke eenheid, en of homo’s al of niet mogen samenleven (nadat ze aan de wijkouderling beloofd hebben het niet te doen) of politiek actief mogen zijn.

Een erg controversieel onderwerp is het bezoeken van een sauna en het beoefenen van het naturisme. Het naturisme is een levenswijze in verbondenheid met de natuur en gekenmerkt door naaktrecreatie. Aanleiding voor dit artikel is de kerkdienst die onlangs gehouden is op het terrein van naturistenpark Flevo-Natuur. In navolging van gelijkgezinden uit Amerika en Engeland heeft een groep enthousiaste liefhebbers van het naturisme een weekend voor christenen georganiseerd met in het programma een kerkdienst op zondag. Uit eigen ervaring mag gezegd worden dat dit een fijne religieuze invulling was waarin het Evangelie verkondigd werd en God de eer gegeven. De dienst werd ook bezocht door eigen parkbewoners die wellicht anders nooit in een kerk komen. In tegenstelling tot wat in de roddelpers terecht is gekomen, had de helft gewoon kleding of badjas aan terwijl de rest niets om het lijf had. Voor de ware naturist spelen seksuele verleidingen en valse schaamte een ondergeschikte rol, een ieder accepteert zichzelf als schepsel en staat naakt tegenover God en de naaste medemens. Hiermee is tegelijk het grote voordoordeel van de Kerk dat gemeenschappelijke naaktheid zondig, slecht en veel te snel met seks geassocieerd wordt aan de kaak gesteld. Op internet en specifiek op de website www.ganeden.nl wordt een Bijbelse visie op naaktheid gepresenteerd die de ogen van velen wel eens zou kunnen openen en die een historisch taboe kan doorbreken. Een naturist staat dicht bij de Schepping en zijn Schepper. Nadat het nieuws over de blote kerkdienst bekend werd in de roddelpers bleek dat de buitenwereld al snel klaar staat met harde veroordelingen en scheldpartijen. Het gastenboek van www.ganeden.nl puilde over van de vuilspuiterij en de website moest zelfs worden gesloten. De christennaturisten worden dus niet alleen door de ongelovige buitenwereld maar ook door de eigen broeders en zusters niet begrepen en zelfs uitgespuugd via alle veroordelingen. Bijbelteksten worden als smijtwerk gebruikt en men weet alles beter dan God zelf zo is uit de reacties waar te nemen. De fijngevoeligheid en liefde ontbreken. In een samenleving waarin velen de opkomende Islam als intolerant bestempelen zou de intolerantie tegenover naturisten nog wel eens groter kunnen zijn. Door dit ‘klimaat’ is het voor de naturist evenals zijn homofiele broeder of zuster niet eenvoudig om voor zijn levenswijze uit te komen. Een coming out blijft dan ook vaak uit. Het is beter dat familie, collega’s, vrienden of kerkenraad niet weten van deze manier van leven, omdat er veel te snel onbegrip, afkeuring en onterechte vermaning plaatsvindt. De betekenis van Jezus’ woorden om niet te oordelen zijn aan velen blijkbaar niet besteed. Op internet is veel informatie te vinden over naturisme en het christen zijn. Zie christennaturistensites.jouwpagina.nl. Het zou goed zijn als velen zich iets meer in deze materie willen verdiepen en dat er dan minder op een veroordelende manier wordt gesproken over dit controversiële onderwerp. Er zijn nu eenmaal dingen in het leven die nooit helemaal duidelijk zijn en waarbij het niet gepast is hierover in zwart-wit termen te denken.

Voor diegenen die toch alweer met het gereformeerde vingertje klaarstaan of die met gefronste wenkbrauwen dit stukje hebben gelezen ten slotte de volgende vier doordenkers. 1. Weet u wat het naturisme werkelijk inhoudt en hebt u wel eens een liefhebber hiervan gesproken? 2. Zou roken, waarbij de tempel van de Heilige Geest in gevaar wordt gebracht niet veel afkeurenswaardiger zijn dan in je blootje genieten van Gods Schepping door de elementen wind, water en zon op heel je lijf te voelen? 3. Zijn er op het textielstrand, op kantoor, in de kroeg, op de TV, op de sportclub of al websurfend niet minstens zoveel seksuele verleidingen? 4. Wie heeft u te kennen gegeven, dat gij naakt zijt? Gen 3:11

In memoriam Huibert Koops (1935)

 Eerste Kerstdag 2020 kwam er vroeg in de ochtend een einde aan het aardse leven van mijn vader Huibert Koops. De laatste jaren was de kwaliteit van zijn bloed niet goed meer door een bloedziekte. Deze ziekte kon geremd worden met een goed medicijn en bloedtransfusie. Maar uiteindelijk zou pa overlijden. Hem is een lijdensweg met veel pijn bespaard gebleven en hij kon vredig inslapen in het verzorgingshuis de Haven waar hij samen met moeder een aantal maanden heeft gewoond. In mijn leven is het de eerste keer dat ik een familielid van zo dichtbij verlies. Mijn vader heeft veel betekend voor mij en ik kan terugkijken op veel positieve gebeurtenissen in mijn leven. Ik werd geboren als tweede kind in een warm gezin. Greet, mijn zus, en ik kregen alle liefde en de mogelijkheid om onze talenten op school en maatschappij te ontwikkelen. Natuurlijk is je vader een groot voorbeeld en als er in de jaren zeventig/tachtig beelden waren op het journaal dan gaf pa enige toelichting en zo werd mijn visie op de samenleving en de wereld gevormd. Uiteraard ontwikkelde ik ook mijn eigen kijk op het leven en die kon uiteraard ook verschillen met die van mijn vader. Een warme jeugd en later toen ik getrouwd was met Magda en wij twee zonen, Huibert en Jan-Willem, kregen was de aandacht en belangstelling voor ons gezin niet minder. Pa was altijd bezig om een helpende hand te bieden voor mensen in zijn omgeving. Zo hielp hij ons ook in de huishouding als dat eens nodig was en ook zag hij om naar de naaste medemens in zijn buurt. Hij maakte het christendom waar in het praktische leven. Op kerkelijk organisatorisch gebied was het geen hoogvlieger. Hij bracht trouw het zendingskrantje rond en wilde graag elke avond bij moeder thuis zijn. Het leven van zijn eigen vader, die vaak 's avonds weg was voor kerk en maatschappij was niet echt een voorbeeld voor hem. Het dammen heb ik van mijn vader geleerd en we speelden altijd een potje na het middageten, waarna hij me min of meer naar de club stuurde omdat het aantal verliespartijen voor hem groter werd dan de winstpartijen. Later kwam pa trouw kijken in het denksportcentrum waar ik zaterdagmiddagcompetitie speelde.  Altijd was hij geïnteresseerd in de uitslagen van de interne competitie. Zijn woorden 'je velletje duur verkopen' klonken altijd voordat ik aan de wedstrijd begon. Ik deelde ook het fietsen als hobby met hem. We maakten ooit een tocht naar Amsterdam. Hij was toen al met pensioen, maar nog steeds zo sterk als een paard. Zijn liefde voor de duiven is niet overgesprongen op mij. Wel heeft hij mij nuchterheid bijgebracht mbt huisdieren. Hij kon genieten van een duivenstel of een vet konijn, maar als deze later als maaltijden op ons bord lagen dan was het genot niet minder. Ook had pa altijd belangstelling voor de politieke activiteiten van mij, hij was zelfs lid van Betaalbaar Bunschoten en bezocht de ledenvergaderingen. We zaten politiek op 1 lijn en het was een rechtse denker net als ik. Samen hebben we ook veel cryptogrammen opgelost en konden uren genieten van deze puzzelsport. Tot zeer recent losten we samen de cryptoslang op in de zaterdagkrant Telegraaf. De ontwikkelingen in mijn huwelijk en de scheiding van Magda hebben er hard bij hem ingehakt, trouwens bij mijzelf ook. Hij kon dit moeilijk verkroppen maar hij bood mij wel een slaapkamer aan onder de slogan van het lied 'niemand laat zijn eigen kind alleen'.  Ik heb pa vaak meegemaakt de laatste jaren op de Irenestraat. De levensvreugde ebde langzaam weg en hij was niet altijd even gemakkelijk voor zichzelf en zijn omgeving deze laatste jaren.  Maar mijn liefde en geduld met hem brachten iedere keer een drang bij me teweeg om hem en ma te bezoeken zodra het kon. Ik kan gelukkig terugkijken op een leven van 54 jaar geluk met zo een vader en liefdevolle echtgenoot, opa en overgrootvader. Zijn geloofsgetuigenissen waren vaak omringd door bevindelijke opmerkingen en hij leefde als een eenvoudig kind van God. Ik heb de trouwheid van zijn geloof als voorbeeld gezien en ik weet dat hij nu rust en vrede heeft bij God. Liefde karakteriseerde zijn leven. Onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder en allen die hem lief waren. Agape met Jezus als zijn voorbeeld en zaligmaker. Goede reis lieve pa en rust zacht en tot ziens in het hemels paradijs.

Dalam gelap ke Puncak pass

Dalam gelap ke Puncak pass -> in het donker naar de Puncak pass

Het is alweer enige tijd geleden dat ik een stukje schreef op mijn weblog. Maar doordat ik inspiratie kreeg van een fietsvriend uit Indonesië is het er dan toch maar weer van gekomen om mijn gedachten met betrekking tot een mooi avontuur onder woorden te brengen. Onlangs was ik voor de zevende keer op vakantie in Indonesië en ik had reeds lang het plan om eens te top van de Puncak te beklimmen. Puncak betekent top en het betreft hier de top van het gebergte tussen Bogor en Bandung. Eerder had ik fiets vriend Erwin ontmoet en we hadden al vele tochten en vele kilometers in Jakarta gefietst. Ook was ik al eens met Erwin richting Puncak gegaan, maar de top hadden we toen niet bereikt. Ook heb ik met Erwin en drie anderen een tocht van 130 kilometer gemaakt richting pantai Anyer vanuit Noord Jakarta. Een geweldige ervaring. De Puncak beklimmen besloot ik te doen met een andere fietskameraad, Marsello genaamd. Hij woont in Noord Bekasi en we besloten om vanuit Bekasi richting ons doel de Puncak pass te fietsen. We hadden het plan om via de binnenwegen te gaan om zoveel mogelijk natuurschoon en zo min mogelijk gestoord te worden door sepeda motors en auto's. De dag ervoor maakten we onze fietsen schoon in de bengkel voor 10000 roepia per fiets en nog een klein bedrag voor een olierijke ketting. Ik kon overnachten bij Marsello thuis en daar is het goed toeven, omdat zijn moeder heerlijk eten voor mij maakt en alle liefde aan haar gezinsleden geeft. Ik bedankte haar met mijn charmes en complimenten. Vroeg op pad dus na een goede nachtrust en voorzien van volle bidons en lekkernijen van moeder. We gebruiken Google maps om onze route te bepalen, maar dat we eerst iets teveel oostwaarts gingen mocht de pret niet drukken. Met lange afstand fietsen als hobby moet je niet zeuren over een paar kilometer omrijden. We genoten nadat we de drukte van de hoofdwegen achter ons hadden gelaten van rustige landschappen en goedlachse bewoners van de vele kampongs. We zagen veel rambutan bomen. Rambutan is een lekkere vrucht en we zagen een vrouw die bezig was de vruchten te sorteren en klaar te maken voor de handel. We kochten een tros en we kregen nog vele extra rambutan vruchten als toegift. Tijdens het fietsen in Indonesië zoek ik altijd verkoeling. Vergeet niet dat het altijd rond dertig graden is en met de zon erbij is het afzien en zweten. We zagen een riviertje en ik greep mijn kans om even een plons te maken. Ondertussen spraken we enkele tegenliggers die ons sterkte wensten richting de top van de berg. We werden aangemoedigd door een Indo met een kind op de scooter, even een foto maken. Een belangrijk moment brak aan toen we echt kozen voor de bush en we afscheid namen van de normale autowegen. Na vele uren begonnen we onze spieren al goed te voelen en Marsello besloot de hulp in te schakelen van een scooter om de ergste kilometers te overbruggen. Ik zag op mijn mobiel dat we nog maar 18 kilometer moesten. Maar 18 kilometer in berglandschap is andere koek dan de 18 kilometer tussen Spakenburg en Hilversum. Eigenwijs als ik ben besloot ik op eigen kracht door te gaan zonder goed te beseffen wat mij te wachten stond te komende uren. Het was al klimmen en de pijn in de benen nam toe. Ook begon het al schemerig te worden en toen mijn navigatie me dirigeerde naar een weg die alleen maar uit keien bestond kreeg ik toch wel een mentale tik. Enfin ik ging maar door en draaide een knop om in de bovenkamer met de gedachte dat ik straks op de top zou arriveren. Ondertussen wilde een drietal lieve jonge moslima's nog op de foto met mij.  Ik ging door diepe dalen. Kon niet meer fietsen maar moest lopen met de fiets aan de hand. Het was schemerig en ik voelde mij verlaten en alleen. In een gebied waar wat mensen woonden sprak ik een vrouw die vroeg waar ik heen ging. Ze was verbaasd om nu een fietser tegen te komen. Als ik haar had gevraagd om een slaapplaats dan had ze mij geholpen vermoedde ik. Maar ik wilde door en ik ging door. Mijn gedachten gingen terug naar de marine in 1986 waar ik ontgroend ben door de mariniers. Ja je grenzen verleggen en pijn is fijn waren destijds de meest gehoorde kreten. Ik gebruik niet vaak het woord hel. Maar ik kan op dit moment geen ander woord verzinnen. Ik ging door de hel en mijn reserves moesten worden aangesproken. Ik duizelde en wankelde op mijn benen die loodzwaar aanvoelden. Dit zou een tocht worden die ik nooit zou vergeten. Eindelijk bereikte ik de top, maar het was pikdonker rond 20 uur. Ik zag de verlichte huizen en kon ver van me afkijken. De afdaling richting mijn kameraad kon worden ingezet. Ik kwam aan in een supermarkt genaamd alfamaret. En mijn vriend stond mij op te wachten in de indomaret, een andere supermarkt keten. We konden elkaar omhelzen en de tocht voortzetten naar ons onderkomen in de Reddoorz bezuiden de weg Bogor-Cianjur. Tja nog 4 kilometer zagen we op de mobiel. Maar dat dit nog 4 zware kilometers waren met alleen maar klimmen hadden we niet goed ingeschat. Uiteindelijk kwamen we rond 10 uur aan in ons nachtverblijf en konden we de inwendige mens weer wat verwennen met nasi goreng. We sliepen goed en de volgende dag gingen we huiswaarts richting Bekasi en Tangerang. De Puncak pass was beklommen en we konden een avontuur bijschrijven in ons levensboek. Mijn dank gaat uit naar Marsello die mij steunde en vertrouwde om door te fietsen en niet op te geven. Ik heb in hem een kameraad gevonden voor fietstochten in de toekomst.
Terimakasih untuk petualangan ini...->bedankt voor dit avontuur...

Bij het heengaan van Arend Pruijs

Vorige week werd ik opgeschrikt door het overlijdensbericht van Arend Pruijs. Als er iemand is die ik kan karakteriseren als mijn politiek vader dan is hij het wel. Vanaf 2002 tot 2009 heb ik met hem mogen samenwerken in de fractie van Betaalbaar Bunschoten. Met de verkiezingen van 2002 zocht de markante marktkoopman een nummer twee voor de kieslijst. Hij kwam bij mij terecht en ik zei ja.. Ik kende Arend al langere tijd omdat Magda in het huishouden van Arend en Lennie werkte en ook met hem meeging naar de markt wol verkopen. In onze verkeringstijd pasten wij op de drie lieve kinderen. Ik wilde hem helpen met zijn politieke plannen en geheel onverwacht kwamen we samen in 2002 in de gemeenteraad terecht omdat we 2 zetels wisten te halen. Er brak een onstuimige periode aan, waarin ik veel van Arend heb mogen leren. Hij had een eigen originele kijk op de zaken. Een visie die door collega politici niet altijd kon worden begrepen en gewaardeerd. Het TEGEN klonk nogal eens bij een hoofdelijke stemming in de raadszaal. Ooit verlieten Arend en ik voor het dankgebed de raadszaal. Dit was met de kwestie mister X. Enfin, naast het politieke reilen en zeilen heb ik genoten van de ontspannen tochten met zijn paard en wagen in de bossen van Garderen. De strategie en koersbepaling werd dan besproken en alle onderwerpen van het leven kwamen ter sprake. Met een korenwijn werd de middag afgesloten in zijn gezellige buitenverblijf. We hebben wat afgelachen.  In 2006 werd er een groot succes behaald met de verkiezingen en BB haalde 4 zetels. Arend werd zelfs wethouder. Maar tegelijk begon toen ook alle ellende in de partij. Ruzie, haantjesgedrag en mogelijk ook jaloezie waren factoren die de sfeer verziekten. Je kon er een boek over schrijven, hetgeen ik dan ook gedaan heb in 2012 met ‘van slippendrager tot lokale Wilders’. Arend gooide toen hij wethouder was de handdoek in de ring en er brak een periode aan waarin de verhouding met mij bekoelde. Die verhouding is helaas tot aan zijn dood toe nooit verbeterd. Dit spijt mij natuurlijk heel erg. Maar begrafenissen vind ik belangrijke momenten en ik laat bij de herinneringen aan hem natuurlijk de positieve gedachten de boventoon voeren. Vandaag was de begrafenis. Zijn zoon en dochter hielden mooie speeches en we zongen na afloop het mooie lied ‘Lichtstad met uw paarlen poorten’ . Arend, rust zacht en in vrede bij God. Voor de nabestaanden spreek ik de wens uit dat zij allen kracht krijgen om het gemis van Arend een plaats te geven in hun leven…

Impressies van het 8e Bobolitoernooi

Van 8-12 juli werd in Bunschoten-Spakenburg het 8e Bobolitoernooi georganiseerd. Na 12 Barnsteentoernooien was dit dus de 20e editie van een groot internationaal damtoernooi in ons dorp. Tegelijk werd ook nog eens voor de tweede keer het NK Aspiranten georganiseerd. In de voorbereidingen waren er wel wat zorgen of alles goed zou verlopen. Maar nu het moment er is om terug te kijken kan de conclusie toch weer getrokken worden dat alles in goede harmonie en sportiviteit is verlopen. Muziekcentrum de Samenklank was de arena waar de hersenen werden gekraakt en waar gezelligheid en saamhorigheid belangrijke ingrediënten waren voor een mooie damweek. De aspiranten sliepen dit keer in het gebouw van de scoutingclub en op woensdag middag was er een leuke boottocht en eenvoudige barbecue. Ex wereldkampioen Alexander Schwarzman won wederom het toernooi en bij de aspiranten pakte Berke Yigitturk de zege. Na de prijsuitreiking kon er nog genoten worden van een heerlijk buffet en werd de wens uitgesproken om elkaar weer te zien achter het dambord in 2020. Mijn dank gaat uit naar de deelnemers, sponsors, de lieve dames achter de bar, de oppasmoeders en natuurlijk het team van de organisatie Ton, Lennart en Anne. Hopelijk tot ziens...

Peter Frans Koops 

Een tevreden deelnemer-organisator

Mijn laatste speech als politicus...

Mijn laatste toespraak als politicus 24 maart 2018

Nu de uitslag van de verkiezingen voor een nieuwe gemeenteraad bekend is, is het tijd om een en ander van commentaar te voorzien. Ik doe dat stap voor stap in alinea's met kopjes. Er is veel over te schrijven, ik kan natuurlijk nooit compleet zijn en er zullen altijd onderwerpen zijn die niet aan bod komen. Zie deze speech maar als een soort luchten van het hart!

Schrijven is leuk

Schrijven heb ik altijd erg fijn gevonden. Toen ik in 2002 samen met Arend Pruijs begon met Betaalbaar Bunschoten verzorgde ik vele jaren de nieuwsbrief en bracht deze met Magda rond in het dorp bij een groot aantal leden. Ook begon ik met een weblog. De stukjes waren scherp en ik had een eigen stijl ontwikkeld. In 2012 bundelde ik alle stukjes en schreef een boek over 10 jaar lokale politiek. Het werd geen bestseller, maar ik vond het leuk om een boek te schrijven en ik heb er nog vaak in gelezen. Als partij konden we ingezonden stukken schrijven voor de lokale krant. Dit was meestal wel goed geregeld en ik wil de Bunschoter bedanken voor de mogelijkheid. Ik heb de reactie van deze krant ook kritisch bejegend en wel eens gesteld dat de pers je kan maken en breken. De laatste tijd was ik niet meer zo actief op mijn weblog en in de toekomst zal deze ook een rustige periode ingaan zo is mijn vermoeden. Het schrijven over politiek zal niet meer zo vaak gebeuren vrees ik. De pen kan scherp zijn en in medialand moet de invloed op de politiek niet worden onderschat. Ik stelde vaak dat de SVP haar eigen pers heeft. Al die jaren heb ik op de website van de SVP de eerste termijnen en andere speeches gepubliceerd. Ik bracht zodoende ook de politiek dicht bij de burger. Maar aan het schrijven over politiek is nu een einde gekomen.

Spreken is leuk

De periode van 16 jaar politiek bedrijven heeft mij veel gegeven. Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken. Het was altijd een hele eer om namens mijn kiezers het woord te voeren. Ook vond ik het leuk om vele jaren commissievoorzitter te zijn. Je krijgt al die jaren wat ervaring, de zenuwen verdwijnen en ik probeerde er af een toe een kwinkslag tussen te gooien. Ik ben nooit een groot politiek talent geweest, maar ik zag wel een groei in spreken en het ontspannen kunnen reageren in de tweede termijnen tijdens de raadsvergaderingen. Overigens bleef ik ook genoeg stil, dit was dan bij voorstellen die onze goedkeuring kregen. Ik kijk ook terug met dank aan de mogelijkheden bij de lokale omroepen om interviews te geven. Vele filmpjes zijn op youtube terechtgekomen. En hoogtepunt hierin is toch wel de serie met Maarten van de Molen over politiek en mijn prive leven uit september 2014, welke ik onlangs nog op Facebook heb gezet om terug te zien. Toen ik begon te flirten met de PVV was er ook aandacht van de landelijke televisie en hier en daar vond men het interessant een christen politicus te interviewen die openlijk zijn steun voor Geert Wilders uitsprak. Ja, want in de kerk was het meer geaccepteerd om op de PVV af te geven dan om enige sympathie voor dit gedachtengoed te hebben.

Geen officieel afscheid

Lang heb ik nagedacht om de officiële afscheidsbijeenkomst van 3 april aanstaande wel of niet bij te wonen. Ik heb besloten om dit niet te doen en blijf hierin in de lijn van mijn politieke standpunten en gebruiken van de afgelopen jaren. Melis weer dat ik geen lintje wil en op mooie woorden van collega's zit ik ook niet te wachten. Ik heb mijn werk als politicus gedaan voor de mensen die op ons gestemd hebben. Er is veel tijd en energie gestoken, ook in de laatste maanden voor de verkiezingen. De vorm van afscheid die ik hier kies, dus op mijn eigen weblog terugblikken en dankzeggen heeft mijn voorkeur. Natuurlijk wil ik alle mensen die mij helpen geholpen om politiek te bedrijven bedanken. Ik denk aan de griffie en de ambtenaren en de bodes die altijd gastvrij waren in het gemeentehuis waar we onze fractievergaderingen mochten houden. Dank ook aan de mensen die op de kieslijst durfden te gaan staan en de burgerleden die in de commissies hun SVP geluid lieten horen. En collega raadsleden die stoppen wens ik ook alle goeds toe voor de toekomst. De nieuwe raad ook alle goeds en wijsheid, maar ook plezier in het werk. Gekscherend heb ik wel eens gezegd 'ik ga door totdat ik nestor ben van de raad' met de finish in zicht ben ik echter nu gestrand...

Oorzaken van het verlies

Tja dat blijft koffiedik kijken. Toen ik op het stembureau zat in de Noorderkerk van 14 tot 21 uur kreeg ik al een soort voorgevoel dat het slecht zou aflopen. Ik probeerde oogcontact te maken met de kiezers, maar dit mislukte in vele gevallen. Dus op het non-verbale vlak zag het er niet goed uit. Dit was in vorige verkiezingen vaak anders. We kunnen niet helemaal doorgronden, wat de oorzaken van het verlies van stemmen zijn. Mogelijk grote concurrentie van de VVD. Aan de duidelijkheid van onze standpunten heeft het niet gelegen. En ook de mening dat je je moet onderscheiden van de rest staat op losse schroeven met deze uitslag. Juist de SVP had uitgesproken standpunten die nogal eens flink verschilden met de rest. Alle historie en eerste termijnen en algemene beschouwingen op de website van de partij kunnen dat aantonen. De SVP was heus niet overal op TEGEN. Maar in de politiek gelden andere wetten. Mogelijk hebben we teveel vertrouwen gehad in de kiezer. Maar laten we niet vergeten dat er ruim 300 kiezers ons trouw zijn gebleven. Deze kiezers hadden geen stemwijzer nodig om het vakje van de SVP rood te kleuren. Mogelijk hebben de veranderingen in mijn privéleven een rol gespeeld. Maar ja het volk wil blijkbaar dat Koops mag stoppen met het raadswerk en daar moet je je dan bij neerleggen. Zelf  ben ik ook niet altijd even tactisch en vriendelijk geweest tegen een aantal nare twitteraars, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij. Wie kaatst kan de bal terug verwachten. Het zou mooi zijn dat een aantal burgers nog even laat weten waarom ze dit keer niet op de SVP hebben gestemd.

Twee hoogtepunten.

In al die jaren heb ik veel beleefd. 6 verkiezingen heb ik mogen meemaken, waarvan 5 met winst en nu de eerste met verlies. Hoogtepunten waren toch wel de winst in 2010 voor Henk van de Mheen, met zijn VVD en ik met de SVP, waarbij tegelijk Betaalbaar Bunschoten, die mij geroyeerd had op een officiële ledenvergadering, het veld moest ruimen en niet meer terugkwam in de raad. En dan het meedoen met de PVV tijdens de provinciale Statenverkiezingen in 2015. Ruim 700 stemmen in Bunschoten en 600 in de andere 25 gemeenten. Ja en dan ben ik trots op de SVP dat we stabiel zijn gebleven en geen interne ruzie hebben gekregen. Ook hebben we geen ruzie met andere fracties gemaakt en hebben de laatste jaren een fris tegengeluid laten horen. Ik heb toch het gevoel dat een groot aantal burgers onze standpunten niet goed wil  begrijpen en dat het volk nu besloten heeft om dit tegengeluid maar de nek om te draaien. Vreemd maar ook onrechtvaardig vind ik dat wel. Ja helemaal vrij van frustraties is mijn laatste toespraak op papier niet. Ik lucht mijn hart een beetje en schrijf wat van mij af. U begrijpt ik zal deze speech niet gaan voorlezen in de raad met het risico herinnert te worden aan een technisch voorzitter die mij probeert de mond te snoeren of mij te wijzen op een bepaalde spreektijd.

Vrienden en vijanden.

Ik dank alle vrienden en steunbetuigers op sociale media en in het dagelijks leven. Mensen die je politieke denken niet goed willen begrijpen of die in hokjes denken die hadden niet altijd de moed om mij persoonlijk aan te spreken. Je hoorde wel eens wat achter je rug om. Maar ja er is in ons dorp een roddelcultuur. Maar lieden die anders denken hebben me ook wel eens persoonlijk aangesproken en dat was goed. Het is goed om misverstanden uit de wereld te helpen. Moeite heb ik met mensen die een mening hebben over de SVP, maar die nooit enige moeite namen om op de fractie te komen of ons persoonlijk aan te spreken. Maar ja in de politiek neem je controversiële standpunten in en je positioneert je hoofd boven het maaiveld. Deze zal er dan door de opponenten graag worden afgehakt. Ik ben blij en trots dat ik met twee eigen lokale partijen 16 jaar raadslid ben geweest. Criticasters die nu mekkeren, af geven en de spot drijven daag ik uit om dat ook eens te gaan presteren. Makkelijker is het om je aan te sluiten bij de bestaande landelijke partijen.  De visie die de SVP met het dorp voor stond wordt niet gedeeld door het gros van het volk. Het is niet anders, we zullen dit moeten accepteren en over moeten gaan tot de orde van de dag.

Toekomst

En dan zijn er mensen die vragen naar de toekomst. Niemand kan in de toekomst kijken, maar u zult begrijpen dat mijn pet even niet staat naar politiek. Ik heb geprobeerd een lokale PVV afdeling te realiseren, maar dit werd door derden de nek omgedraaid. En nu is het met de SVP ook over. En wat ik verder maatschappelijk en privé ga ondernemen dat laat ik nu even in het midden. Wel is voor mij duidelijk dat ik met mijn politieke denken niet goed in onze gemeente pas. Mogelijk ga ik mijn leven buiten de grenzen van ons land proberen in te richten. Ik ben los van mijn lieve vrouw Magda, die mij altijd politiek heeft gesteund. Ook dank ik mijn lieve zonen Huibert en Jan-Willem die ik redelijk (zonder drank, drugs, vloeken en nicotine) heb opgevoed, en ook politiek bewustzijn heb bijgebracht en die behoorden bij die trouwe achterban van ruim 300 stemmers. Ik ben gehard in de politiek maar heb ook een gevoelige kant nu ik deze laatste zinnen met tranen in mijn ogen schrijf. Ik schaam mij niet voor mijn denken en doen, het heeft zo moeten zijn in mijn leven. Ik zoek geen schuldigen maar vraag me wel af waar God is in het hele verhaal. Ergens kan ik sceptisch en cynisch ietwat opstandig reageren. God bestuurt onze levens? Blijkbaar vindt Hij het wel best dat er geen krachtig  islamkritisch geluid meer is in de raad. Tja een profeet, zo noemde mijn wijkpredikant mij wel eens, wordt in eigen land niet geëerd. Dat blijkt met deze verkiezingsuitslag maar weer eens. Wat de toekomst brengt Mij geleid des Heeren hand is een mooie spreuk. Ergens wil ik wel kind van God blijven en in hem geloven en in Jezus mijn verlosser zien. Mogelijk dat de lust om hiervoor te bidden terugkomt...

Einde

Ondertussen bekruipt mij het gevoel dat ik moet gaan afronden. Het was een beetje een rommelige speech, maar ja het rommelt nog wel een tijdje in mijn hoofd. Ik dank u voor het lezen ervan. Ik ga afscheid nemen van het politieke werk in mijn leven en alleen nog maar leuke dingen doen zoals ik al stelde tijdens de laatste algemene beschouwingen. Mogelijk dacht u toen al, het wordt tijd dat Koops stopt, ik stem niet meer op hem. Bedankt voor uw aandacht en Gods zegen voor de toekomst...

Bunschoten United okay, maar niet met de islamitische cultuur

Mogelijk hebt u gehoord van Bunschoten United. Dit initiatief van o.a. de gemeente Bunschoten, de politie en welzijnsorganisatie De Boei probeert alle bevolkingsgroepen te verenigen in onze gemeente. Het kennis maken met elkaars cultuur en respect over en weer tussen inwoners met allerlei nationaliteiten is een van de doelstellingen van dit paradepaardje. Op zich een lovenswaardig initiatief en de folder die onlangs uitkwam laat ook indrukwekkende verhalen zien van o.a. vluchtelingen, arbeidsmigranten en andere nieuwelingen. Een praktijkvoorbeeld dat o.a. door Bunschoten United aangemoedigd wordt is bijvoorbeeld het moskeebezoek van basisschoolkinderen. Het Kruisrak deed dat in februari 2017. Op sociale media waren er hierover veel negatieve reacties te lezen. Er zou door de kinderen geknield worden voor afgod allah. Voor de Spakenburgse Vrijheidspartij was er aanleiding om toch eens te informeren bij de andere politieke partijen of ze blij zijn met al die culturen. Loes van Buuren betoogde in de commissie Samenleving van 11 januari het volgende. (Aangevuld met wat extra informatie).
Bunschoten United, samen verbonden. Met gepaste trots presenteer ik (burgemeester van de Groep) dit magazine Bunschoten United/Samen verbonden. Er zijn zeker 45 nationaliteiten in onze gemeenschap. De SVP kan echter niet blij zijn met alle culturen die Nederland zogenaamd verrijken. Zoals sommige moslims die zich niet wensen aan te passen aan onze cultuur, normen en waarden. Zaken als eerwraak, minder rechten voor vrouwen, doodsbedreiging bij geloofsafval, islamitische symbolen in de openbare ruimte, aparte zwemuurtjes voor vrouwen in boerkini, gebedsoproep vanuit een minaret etc. etc. Daar is de SVP niet van gecharmeerd. Er wordt ook gezegd jij jouw geloof en ik mijn geloof, maar juist door inspiratie door de islam gaat het vaak verkeerd. Zie wat er in de wereld gebeurd, aanslagen op christenen en andersdenkenden onder gekrijs van Allahu Akbar. Zelfs in ons eigen dorp worden ex-moslims lastig gevallen door de eigen moslimgemeenschap als ze willen toetreden tot het christendom. Het staat allemaal in de Koran en de Hadith. Het is bekend bij de kerken, maar die zwijgen liever. De SVP wil niet verbonden zijn met de islamitische cultuur, in feite de voorspelde antichrist. Daarom kan de SVP niet door 1 deur met de islamitische cultuur.
Loes vroeg de andere partijen of zij haar mening deelden. Dat deden zij natuurlijk niet, inclusief de SGP burgerleden, die zo pretenderen islam kritisch te zijn. De andere partijen lieten zich uit in politiek correcte bewoordingen over het mooie initiatief Bunschoten United. Prima dat burgers uit verschillende culturen elkaar leren kennen. De SVP vindt dat de islamitische cultuur, als onderdeel van een totale ideologie, geen bijdrage levert aan verrijking van onze maatschappij en zij zal als het haar gegeven wordt politieke middelen blijven inzetten om een voortgaande islamisering te remmen.