Het is alweer enige tijd geleden dat ik een stukje schreef op mijn weblog. Maar doordat ik inspiratie kreeg van een fietsvriend uit Indonesië is het er dan toch maar weer van gekomen om mijn gedachten met betrekking tot een mooi avontuur onder woorden te brengen. Onlangs was ik voor de zevende keer op vakantie in Indonesië en ik had reeds lang het plan om eens te top van de Puncak te beklimmen. Puncak betekent top en het betreft hier de top van het gebergte tussen Bogor en Bandung. Eerder had ik fiets vriend Erwin ontmoet en we hadden al vele tochten en vele kilometers in Jakarta gefietst. Ook was ik al eens met Erwin richting Puncak gegaan, maar de top hadden we toen niet bereikt. Ook heb ik met Erwin en drie anderen een tocht van 130 kilometer gemaakt richting pantai Anyer vanuit Noord Jakarta. Een geweldige ervaring. De Puncak beklimmen besloot ik te doen met een andere fietskameraad, Marsello genaamd. Hij woont in Noord Bekasi en we besloten om vanuit Bekasi richting ons doel de Puncak pass te fietsen. We hadden het plan om via de binnenwegen te gaan om zoveel mogelijk natuurschoon en zo min mogelijk gestoord te worden door sepeda motors en auto's. De dag ervoor maakten we onze fietsen schoon in de bengkel voor 10000 roepia per fiets en nog een klein bedrag voor een olierijke ketting. Ik kon overnachten bij Marsello thuis en daar is het goed toeven, omdat zijn moeder heerlijk eten voor mij maakt en alle liefde aan haar gezinsleden geeft. Ik bedankte haar met mijn charmes en complimenten. Vroeg op pad dus na een goede nachtrust en voorzien van volle bidons en lekkernijen van moeder. We gebruiken Google maps om onze route te bepalen, maar dat we eerst iets teveel oostwaarts gingen mocht de pret niet drukken. Met lange afstand fietsen als hobby moet je niet zeuren over een paar kilometer omrijden. We genoten nadat we de drukte van de hoofdwegen achter ons hadden gelaten van rustige landschappen en goedlachse bewoners van de vele kampongs. We zagen veel rambutan bomen. Rambutan is een lekkere vrucht en we zagen een vrouw die bezig was de vruchten te sorteren en klaar te maken voor de handel. We kochten een tros en we kregen nog vele extra rambutan vruchten als toegift. Tijdens het fietsen in Indonesië zoek ik altijd verkoeling. Vergeet niet dat het altijd rond dertig graden is en met de zon erbij is het afzien en zweten. We zagen een riviertje en ik greep mijn kans om even een plons te maken. Ondertussen spraken we enkele tegenliggers die ons sterkte wensten richting de top van de berg. We werden aangemoedigd door een Indo met een kind op de scooter, even een foto maken. Een belangrijk moment brak aan toen we echt kozen voor de bush en we afscheid namen van de normale autowegen. Na vele uren begonnen we onze spieren al goed te voelen en Marsello besloot de hulp in te schakelen van een scooter om de ergste kilometers te overbruggen. Ik zag op mijn mobiel dat we nog maar 18 kilometer moesten. Maar 18 kilometer in berglandschap is andere koek dan de 18 kilometer tussen Spakenburg en Hilversum. Eigenwijs als ik ben besloot ik op eigen kracht door te gaan zonder goed te beseffen wat mij te wachten stond te komende uren. Het was al klimmen en de pijn in de benen nam toe. Ook begon het al schemerig te worden en toen mijn navigatie me dirigeerde naar een weg die alleen maar uit keien bestond kreeg ik toch wel een mentale tik. Enfin ik ging maar door en draaide een knop om in de bovenkamer met de gedachte dat ik straks op de top zou arriveren. Ondertussen wilde een drietal lieve jonge moslima's nog op de foto met mij. Ik ging door diepe dalen. Kon niet meer fietsen maar moest lopen met de fiets aan de hand. Het was schemerig en ik voelde mij verlaten en alleen. In een gebied waar wat mensen woonden sprak ik een vrouw die vroeg waar ik heen ging. Ze was verbaasd om nu een fietser tegen te komen. Als ik haar had gevraagd om een slaapplaats dan had ze mij geholpen vermoedde ik. Maar ik wilde door en ik ging door. Mijn gedachten gingen terug naar de marine in 1986 waar ik ontgroend ben door de mariniers. Ja je grenzen verleggen en pijn is fijn waren destijds de meest gehoorde kreten. Ik gebruik niet vaak het woord hel. Maar ik kan op dit moment geen ander woord verzinnen. Ik ging door de hel en mijn reserves moesten worden aangesproken. Ik duizelde en wankelde op mijn benen die loodzwaar aanvoelden. Dit zou een tocht worden die ik nooit zou vergeten. Eindelijk bereikte ik de top, maar het was pikdonker rond 20 uur. Ik zag de verlichte huizen en kon ver van me afkijken. De afdaling richting mijn kameraad kon worden ingezet. Ik kwam aan in een supermarkt genaamd alfamaret. En mijn vriend stond mij op te wachten in de indomaret, een andere supermarkt keten. We konden elkaar omhelzen en de tocht voortzetten naar ons onderkomen in de Reddoorz bezuiden de weg Bogor-Cianjur. Tja nog 4 kilometer zagen we op de mobiel. Maar dat dit nog 4 zware kilometers waren met alleen maar klimmen hadden we niet goed ingeschat. Uiteindelijk kwamen we rond 10 uur aan in ons nachtverblijf en konden we de inwendige mens weer wat verwennen met nasi goreng. We sliepen goed en de volgende dag gingen we huiswaarts richting Bekasi en Tangerang. De Puncak pass was beklommen en we konden een avontuur bijschrijven in ons levensboek. Mijn dank gaat uit naar Marsello die mij steunde en vertrouwde om door te fietsen en niet op te geven. Ik heb in hem een kameraad gevonden voor fietstochten in de toekomst.
Terimakasih untuk petualangan ini...->bedankt voor dit avontuur...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten