Wederom een hoogtepunt

Een mens moet genieten van de hoogtepunten van het leven. Ik heb er velen meegemaakt en hierover geschreven in mijn boek van slippendrager tot lokale Wilders. In dit boek staat een verslag van mijn partij tegen Ton Sijbrands in zijn geslaagde wereldrecord poging blind simultaandammen. Ik verloor deze partij, maar toch was het een hoogtepunt. Gisteravond verloor ik ook, nu van mijn lieve zoon Huibert. Ik heb hem zien ontwikkelen tot een talentvol dammer al vind ik wel eens dat hij vroeger wat meer aan training had kunnen doen. Ik hield hem immer voor; ‘Je krijgt de punten niet cadeau, ik mats je niet, je zult me echt moeten verslaan achter het bord’. Dit nu is gebeurd en ervaar ik als een hoogtepunt. Zijn berekeningen gingen verder dan die van mij, en ik verzin ook geen flauw excuus, hij heeft terecht gewonnen. Voor een vader is het fijn dat een zoon dezelfde sport doet en nog mooier dat je wordt verslagen door hem. Met mijn andere zoon Jan-Willem speel ik ook wel eens en in het rijtje spelletjes dat papa verliest kan naast darten, voetballen, stoeien, vissen nu ook dammen staan. Nu nog tafeltennis en sjoelen, de tijd zal het leren. Overigens hoop ik dat mijn gesteldheid open zal staan voor gezonde gevoelens van revanche. Een periode van gezonde competitie is aangebroken. Koops junior is gewaarschuwd!